شهرزیبایم که باباحیدر است مرقد زیبای پیرحیدراست
سینه کوهش امامی مه جبین سیدمیراحمد آب درغربال بین
چشمه ی کفشینه باآبی زلال خسته و وامانده راآرد به حال
ازسرابش هرچه که گویم کم است چونکه آبش داروی درد وغم است
پیرصادق هم که جنب حیدر است پیر سلیمان جایگاهی انوراست
پیرکجی واقع شده درخونیک می شمارم ازبرایت یک به یک
شاه درویشان که اندرمازه است جایگاهی با صفا وتازه است
وقت ساعت هم که نام چشمه ای است ساعتی آب آید ویک لحظه ایست
چال خونی وسرچالش ببین ارتفاعش آسمان است تازمین
چال مرغاب ، سردره وچال جیم وآن برام غیبش دوتن کرده یتیم
چشمه ی لعنت خدا ولنگ شتر آب شیرینش بود مانند در
نصرت آباد؛ احمدآباد؛گربیکس کوه طهره همچو صحرای طبس
چشمه ی دردهگه وچشمه ی سیب پیرفرتوت راکند همچون شبیب
دره ی لاحیدر وآن آبشار چشم اندازش باشد بیشمار
گود فتاح ودگر هم لای خشک وآن گیاهانش بدادی بوی مشک
سرگدارش راببین ودین کمر درکنارش رودخانه چون ثمر
لای دهزک راشناسم با سلم عاجراست از شرح وصفش این قلم
غاربرفی بوده است یخچال شهر گود شیرین گشته اکنون بی ثمر
دیگری زیرآسیاب وپشت پیر جان من ایراد برشعرم مگیر
گفته است این شعر راهم رضوی سید سعادت چاکر آل نبی
پس بیا این شهرواهلش راببین بس کریم اند وسخی واهل دین
شاعر:سیدسعادت اله رضوی
